دین دیری دین | خاطرات یک فیلم بین قسمت ۳
دین دیری دین
اول دفتر را با یک موسیقی کلید می زنم. «دین دیری دین» مسلماً با « دیرین دیرین» پلنگ صورتی از زمین تا آسمان تفاوت دارد. تا آن حدی که می شود گفت این دو مقوله ی مهم سینمایی هیچ ربطی جز موسیقی فیلم بودن با هم ندارند. احتمالا «دیرین دیرین» در دنیای تصویر قدیمی تر از «دین دیری دین» باشد اما اینکه در ایران سابقه و قدمت کدام بیشتر است محل شک است. تلاش های خستگی ناپذیر محققان برای کشف جواب این سوال نیز ناکام مانده است و جواب این پرسش برای من و کارشناسان این فن هم در هاله ای از ابهام فرو رفته است. البته باید اذعان داشت که اون قبلاً ها کاربرد فراوان تر و چشمگیرتری در فیلم ها داشت. موارد کاربردش نیز عبارت است از : لحظات و صحنه های مهم و حساس و تعیین کننده و به قول امروزی ها نقاط عطف و گره افکنی و زمان شروع بدبختی ها و مشکلات و گاهاً لحظات گره گشایی داستان است. آن گاه که تمام پرده های سوتفاهم فرو می افتد و حقیقت آشکار می شود این آهنگ نواخته خواهد شد. در این صحنه ها اکثرا فیلمبردار چندین بار تصویر راجلو و عقب می برد و پی در پی دوربینش کله و چشم های ما را توی صورت و چشم های متعجب و ورقلنبیده و ابروهای پاچه بزی چند شخصیت اصلی می کوبد. تعداد این شخصیت ها هم از یک نفر شروع می شود و دو نفر هم رایج است که اکثرا محور عشقی فیلم را تشکیل می دهند و کم پیش آمده که این پلتیک روی صورت سه نفر اجرا شود. روایت است در چندین فیلم سینمایی آرتیست اول فیلم بعد از «دین دیری دین» و اقدام هم زمان فیلمبردار فریاد کشدار «نننننننننننننننننننه» کشیده است و این فن طرفداران و مریدان زیادی پیدا کرده و باب شده است و حتی معتادانی یافته که این تکنیک را سر لوحه ی زندگی قرار داده اند و آن را لق لقه ی دهان و تکیه ی کلام خود نموده اند. در ذکر ارزش و کرامت این پلتیک همین بس که روایت معتبری در این زمینه نقل شده که شخصی از همین اشخاص معتاد به این فن در همه جا و همه وقت ذکر« دین دیری دین» «نه» را با ادای کامل موسیقی با دهان و نه کشدار اجرا نموده و هیچ از یاد و ذکرش غافل نمانده تا آن جایی که به هنگام شنیدن خبر درگذشت یکی از عزیزانش نیز با اجرای این عبارت ابراز تاسف و تالم شدید خود را ابراز نموده است.
نویسنده: مریم آذرشین