داستان نویس

اول دفتر را با یک موسیقی کلید می زنم. «دین دیری دین» مسلماً با « دیرین دیرین» پلنگ صورتی از زمین تا آسمان تفاوت دارد. تا آن حدی که می شود گفت این دو مقوله ی مهم سینمایی هیچ ربطی جز موسیقی فیلم بودن با هم ندارند و…

ن خانه ی ما اگر نگویم بیست و چهار ساعت، حداقل هجده تا بیست ساعت در طول شبانه روز روشن است. خانواده ی ما عاشق تلویزیون هستند. وقتی می گویم تلویزیون منظورم تمام برنامه هایی است که از طریق این مانیتور قابلیت پخش و تماشا دارند.

اولین تصویری که از سینما و تلویزیون در خاطرم نقش بسته به دو-سه سالگی ام برمی گردد و سینمایی در زرین شهر اصفهان که پدر و مادرم تقریبا تنها تماشاچی های آن بودند. اینکه فیلم های آن سینما چه بود و پدر و مادرم چه فیلم هایی می دیدند از درک کودکی در آن سن ساخته نبود. پدر و مادرم را در آن سینما می بینم که در تاریکی کنار هم نشسته اند و تخمه می شکنند و فیلم می بینند و خودم را می بینم که از قفس مراقبت ها و نظارت های داخل خانه رها شده ام و سینما مرا آزاد کرده و محل بازی و شیطنتم شده است. پر و بال گشوده ام و کل سالن را از بالا تا پایین و از پایین تا بالا و مابین صندلی ها می دوم. ناگهان جایی پایم به پله ای، چیزی گیر می کند و روی زمین می افتم. جیغم به هوا می رود و به گریه می افتم و مامان یا بابا می آیند و از روی زمین بلندم می کنند و همین که گریه ام بند آمد. همه چیز را فراموش می کنم و دوباره شیطنتم گل می کند و می دوم  و می دوم و می دوم…..