گاندو ۲ | بی خداحافظی | درباره یک سریال تلوزیونی
گاندو ۲ سریالی که این روزها سر و صدای زیادی به راه انداخته است، قسمت پایانی آن به طرز فاجعه باری پخش شد. این سریال که توسط جواد افشار کارگردانی شده و نویسندگی آن را آرش قادری بر عهده داشته داستانی را روایت می کند که امنیتی و سیاسی است اما تنها این ماجرا در فرم، ظاهر، آن قابل لمس است.
توفیق اجباری
هیچ گاه سریال دیدن را دوست نداشته ام و عموما سریال تماشا نمی کنم اما به واسطه اوقات خوشی که در کنار خانواده به سر می رفت توفیق اجباری شد تا این سریال را ببینم. این تجربه مرا از قبل بر این تصمیم خود استوار تر کرد که دیگر تلویزیون تماشا نکنم. اگر چه از نظر تکنیکی، فعالیت رسانه ای، ساخت صحنه های اکشن و دکوپاژها قابل تامل بود اما هرگز در متن و محتوا وفاداری به اصل، و فاصله گرفتن از شعارزدگی، و نه صرفا شعار دادن که اصل تشکیل باور است، دیده نمی شد. باید این نکته را یادآوری کنم که بازیگر ارمنی این فیلم که بدون روسری به ایفای نقش پرداخته بود، فریب سیاست به لجن کشیدن تصویر زن بی حجاب در تلوزیون را خورد. بیاینا محمودی اگرچه بازیگری توانمند در کنترل و انتقال حس است اما از هوشمندی یک بازیگر برای همکاری با عوامل حرفه ای برخوردار نیست. جدای از آن تلوزیون نشان داد علاوه بر اینکه دیگران را سانسور می کند، دچار خود سانسوری نیز می شود. این مسئله هم در داستان و هم در شیوه ارائه آن به بیننده دیده می شد. باید در نظر داشت که داستان لرزان لرزان به به اتمام رسید. داستانی که هر بیننده غیر حرفه ای نیز متوجه می شود پر از برش های اجباری و تحمیلی بود و همچنین اصل قهرمان سازی در آن به طرز بچه گانه ای در دستور کار قرار گرفت.
سوراخ
هر انسانی که حداقل یک کتاب در طول زندگی خوانده باشد متوجه می شود که چرا باید حاملگی همسر محمد و فیدبک هایی که مدام در طول سریال به این موضوع می شود، رفتار محمد و همسرش و همین طور حساسیتی که ایجاد می کند به تصویر کشیده شده؟ محمد قرار است ترور شود. اما این ترور آن قدر بچه گانه به نمایش کشیده شد که من باور دارم قسمت پایانی را کسی غیر از تدوین گر اصلی پروژه تدوین کرده است. ممکن است از نظر هویتی خود او بوده باشد اما تحت فشارها حتی شخصیتش تغییر کرده. اگر دقت کرده باشیم در قسمت پایانی حتی صدای محمد زاده نیز حذف شده بود. واقعا فاجعه است برای تلوزیونی که همه دارایی این روزهایش سریالی پوشالی مانند “گاندو” بود و توانسته بود اندک مخاطبانی را درگیر کند و این گونه آن را گوشت قربانی کرد.