سینمای ایران

پرویز خان به کارگردانی علی ثقفی یک درام ورزشی ضعیف و بی‌نقطه است که وقتی شناخت از فوتبال به روایت بیوگرافی و دیگر حاشیه‌های سیاسی تبدیل شود، عنصر سینماتیک در آن کوچک خواهد شد. اینگونه از خودمان خواهیم پرسید چرا باید بن افلک «ایر» را بسازد یا اصلا چگونه‌ سینما می‌تواند تاریخی از ورزش را روایت کند؟ البته که خواستگاهِ دو فیلم عنوان شده متفاوت است اما آنچه از پرویز دهداری در فیلمِ ثقفی می‌بینیم حتما و قطعا ارتباط مستقیمی با سیاست حاکم در زمان روایت برقرار خواهد کرد و اینگونه خواهد شد که وقتی «شکست ناپذیر» کلینت ایستوود ساخته می‌شود باید ایستاده برای بازی بوسیدنیِ فریمن دست زد و…

نگهبان شب فیلمِ رضا میرکریمی را دوست داشتم نه به خاطر تعریف‌هایی که دیگران از فیلم کردند و آن را نماینده ایران در اسکار قرار دادند، که به نظرم اصلا نباید ایران نماینده‌ای داشته باشد، به خاطر زیبایی حاصل از سادگی و لذتی که از این زیبایی به تماشاگر انتقال می‌دهد. در فیلم مورد بحث ما با کاراکترهایی روبه‌روایم که سادگی ذاتی و دوست داشتنی‌ دارند. سرآمد این پرسوناژها رسولِ فیلم است. آدمی که فکر می‌کند مهندسِ کلاه‌بردارِ سطح پایین از طرف خدا آمده و در یک روز هم کار گیر می‌آورد و هم زن. میرکریمی فیلم‌ساز دوست داشتنی است، «امروز»ش را بسیار دوست دارم و با «یک حبه قند»اش می‌توان زیست، اگرچه «دختر» را و…

ایرو فیلم هادی محقق قبل از آنکه دوست داشتنی و تاثیرگذار باشد، مهم و متفکر است. فیلمی که قرار نیست شعار دهد و نمایشی شاعرانه و دراماتیک از خانواده و تنهایی انسان اجرا می‌کند. تاثیر سینمای آنگلوپلوس بر تفکر مشارالیه نمایشی شاعرانه را خلق کرده و بازه زمانی سکوت را آفریده. ترکیب این تفکر با مرگ و اندیشه کیارستمی و الهام از شعرهای پناهی پیرمردی را به ما نشان می‌دهد که در یک لانگ شات به دنبال حیوان خانگی گم‌شده خود است؛ در سکانس بعد می‌بینیم که او برای رفتن و صدا زدن اسم فرزند خود؛ سهراب و…

ورود و خروج ممنوع افتضاح‌ترین اثر سینمایی در کل تاریخ سینمای ایران است که کاملا با فرهنگ ایرانی ضدیت دارد. مگر لرها هم خسته می‌شوند، این دیالوگی از فیلم امید آقایی است و اشتباه نکنید این را بیگانگان برای ایجاد تفرقه میان فرهنگ و نژاد ما نساخته‌اند این را همین سازمان سینمایی خودمان مجوزش را صادر کرده و اکران هم شده. فیلم شدیدا بد است. اینجاست که باید از لحن فراستی‌وار استفاده کرد و اسم نجاست بر آن گذاشت. خوب به داستان فیلم توجه کنید: روحانی‌ای که پندهایش برای زندانیان هیچ کاربردی ندارد و بعد آن روحانی دستور شکستن ساز یادگاری یکی از زندانیان را می‌دهد و بعد آن روحانی خود و…

جنگل پرتقال ساخته آرمان خوانساریان فیلمی شریف از جنس یک نویسنده مهجور است. قصه، ماجرای خیلی از من‌هایی است که با سودای بکت شدن وارد دانشگاه می‌شوند و در آخر مدیر یک مدرسه به او می‌گوید اگر مدرک تحصیلی‌ات را نیاوری عذرت را می‌خواهم. ‌بازخاطره‌ای که در یک گفت‌وگو با استاد منفور خود دارد و پدر را به یاد می‌آورد، ارزشمند و دیدنی است. همچنین کسی که در بازار ماهی‌ فروش‌ها او را می‌شناسد و صدایش می‌زند و باقی ماجرا. مسئله فیلمنامه تفاوت نسل‌ها نیست که فقط در درگیری با خانم طاهری نمایش داده می‌شود و ماجراهای بعدی؛ پیرنگ فیلمنامه دقیقا از جایی شکل می‌گیرد که و…

افعی تهران ساخته سامان مقدم سریالی است که می‌تواند با هر قسمت رشد مفهومی پیدا کند. اگرچه ما تنها با یک قسمت نمی‌توانیم قضاوت کاملی داشته باشیم اما از آنجایی که شخصیت فیلم، پیمان معادی، روبه‌روی روانشناس اعتراف می‌کند و این مفهوم به مسئله اول همه فیلم‌سازان ایرانی تبدیل شده، که برایم چرایی مهم‌تر از چگونگی است. این چرایی مهم‌تر بیشتر فیلم و فیلم‌نامه را به شکل ژورنالیستی پیش می‌برد و اجازه ایجاد کشمکش‌های دراماتیک را به قصه نمی‌دهد. سینما برای نمایش چگونگی ساخته شده است و…

ضد ساخته امیرعباس ربیعی میخی است که بر تن سوخته از جای سیگار فرو رفته. ساختار فیلم مشخص نیست کجای زمان ایستاده است؛ علاوه‌بر اینکه بسیاری از فیلم‌های سینمای ایران زمان درستی ندارند، فیلمنامه با خوانش آن متفاوت شده. حادثه سیاسی، عشق، وفاداری و احتمالا ایثار، توان توسعه دکوپاژ می‌خواهد. فیلم‌ساز بیش از آنکه نگاهی سینمایی به یک روایت مستندگونه داشته باشد سعی کرده از دل سیاست داستانی عاشقانه بیرون بکشد که در این کار ناتوان بوده. «ضد» در ظاهر خوش ساخت است و…

مقیمان ناکجا ساخته شهاب حسینی اثری اندیشه‌ورزانه در برابر مرگ، خدا و زندگی است که تفکر موجود در خود را مدیون اشمیت خواهد بود. ارزش دراماتیک یک نمایشنامه به اجرای آن در پلاتو است و شناخت نمایشنامه‌نویس از مکان و زمان وجود عُرفی آن را غیرقابل اقتباس در سینما خواهد کرد. اگر مهرجویی «پری» خود را بر اساس «فرانی و زویی» سلینجر ساخت دلیل آن  امکان تطبیق یک اثر داستانی و فیلمنامه است. در جایی دیگر بهرام توکلی «اینجا بدون من» را بر اساس «باغ وحش شیشه‌ای» تنسی ویلیامز می‌سازد و…

شب، داخلی، دیوار درامِ دوست داشتنی وحید جلیلوند است که استیصال در نبوغ و فرافکنی در خودنمایی آن را ضایع کرده. مردی که می‌خواهد خودکشی کند چرا باید با به در کوباندن نگهبان منصرف شود. این اصلا قابل پذیرش نیست که ما موسیقی اولاویر آرنالس را، که اتفاقا این روزها بسیار دست به دست می‌شود، به بهانه‌ی اینکه شخصیت در حال گوش دادن به آن توسط پخش کننده خود است، در فیلم استفاده کنیم. البته قانون کپی رایت برای این فیلم اگر مهم بود آن را به صورت غیرقانونی منتشر نمی‌کرد و من بارها گفته‌ام که و…

روس خیابان فرشته به کارگردانی مهدی خسروی که بیشتر تهیه کنندگی محمدرضا شریفی‌نیا به چشم می‌آید حرف تازه و یا خاصی در سینمای ایران نمی‌زند. فیلم به غایت اندوه انسان از تکنولوژی و مشکلات اقتصادی به وجود آمده توسط آن را در نظر دارد اما همچنان انسان را باعث و بانی مشکلاتی فراتر از تکنولوژی نشان داده. صدای نریشن، شریفی‌نیا، اصلا به فیلم نمی‌آید و بعد از آن حضور دختر این بازیگر، مهراوه، و بوسیدن و تبریک گفتن تولدش در فیلم چیزی را عوض نخواهد کرد. سینمای ایران واقعا همین است؟! سینمای سوپرمارکتی که باید تخم مرغ‌ها را از آن جدا کرد تا به قصه و سرگرمی رسید. اخیرا او و…

شهرک ساخته علی حضرتی فیلم دوست داشتنی است. فیلمی که قبل از تجربه‌گرایی یک ریسپانسیو به جامعه هنری و احتمالا نقد هنر است. موسیقی شورا کریمی همچون سینمایی «نیم رخ‌ها» ساخته ایرج کریمی، گوشنواز و فلسفی است. حضرتی در «سازهای ناکوک» نشان داد کاربرد موسیقی و موسیقی درمانی را بلد است و قطعا ریتم سینمایی را نه به اندازه خود موسیقی بلکه به اندازه پلان‌ها به کاربرده. ماجرای عاشقی به وجود آمده میان دو هنرجوی بازیگری که یکی از شوق پذیرش در یک پروژه که شرایط ویژه‌ای دارد و هرکسی پای برگه قراردادش را امضا نمی‌کند یعنی فیلم در حال داستان گفتن است. در بین این داستان گفتن برداشت‌هایی و…