سینمای ایران

شب، داخلی، دیوار درامِ دوست داشتنی وحید جلیلوند است که استیصال در نبوغ و فرافکنی در خودنمایی آن را ضایع کرده. مردی که می‌خواهد خودکشی کند چرا باید با به در کوباندن نگهبان منصرف شود. این اصلا قابل پذیرش نیست که ما موسیقی اولاویر آرنالس را، که اتفاقا این روزها بسیار دست به دست می‌شود، به بهانه‌ی اینکه شخصیت در حال گوش دادن به آن توسط پخش کننده خود است، در فیلم استفاده کنیم. البته قانون کپی رایت برای این فیلم اگر مهم بود آن را به صورت غیرقانونی منتشر نمی‌کرد و من بارها گفته‌ام که و…

روس خیابان فرشته به کارگردانی مهدی خسروی که بیشتر تهیه کنندگی محمدرضا شریفی‌نیا به چشم می‌آید حرف تازه و یا خاصی در سینمای ایران نمی‌زند. فیلم به غایت اندوه انسان از تکنولوژی و مشکلات اقتصادی به وجود آمده توسط آن را در نظر دارد اما همچنان انسان را باعث و بانی مشکلاتی فراتر از تکنولوژی نشان داده. صدای نریشن، شریفی‌نیا، اصلا به فیلم نمی‌آید و بعد از آن حضور دختر این بازیگر، مهراوه، و بوسیدن و تبریک گفتن تولدش در فیلم چیزی را عوض نخواهد کرد. سینمای ایران واقعا همین است؟! سینمای سوپرمارکتی که باید تخم مرغ‌ها را از آن جدا کرد تا به قصه و سرگرمی رسید. اخیرا او و…

شهرک ساخته علی حضرتی فیلم دوست داشتنی است. فیلمی که قبل از تجربه‌گرایی یک ریسپانسیو به جامعه هنری و احتمالا نقد هنر است. موسیقی شورا کریمی همچون سینمایی «نیم رخ‌ها» ساخته ایرج کریمی، گوشنواز و فلسفی است. حضرتی در «سازهای ناکوک» نشان داد کاربرد موسیقی و موسیقی درمانی را بلد است و قطعا ریتم سینمایی را نه به اندازه خود موسیقی بلکه به اندازه پلان‌ها به کاربرده. ماجرای عاشقی به وجود آمده میان دو هنرجوی بازیگری که یکی از شوق پذیرش در یک پروژه که شرایط ویژه‌ای دارد و هرکسی پای برگه قراردادش را امضا نمی‌کند یعنی فیلم در حال داستان گفتن است. در بین این داستان گفتن برداشت‌هایی و…

قطع فوری به کارگردانی مریم بحرالعلومی صراحتا درباره جدایی، خانواده و گوشه‌هایی از بحران اجتماعی است. فیلم با یک PAN در سکانس ابتدایی همه‌چیز را نشان می‌دهد. در حالی که دیگران جشن دارند و خوشحال‌اند کسی آلبوم به دست خاطرات را ورق می‌زند و گریه می‌کند. در این برداشت کلی دوربین از منزلی که وسایل آن کارتن‌پیچ شده و یا آماده جابجایی هستند ما دغدغه می‌بینیم. همواره مریم بحرالعلومی فیلم‌ساز مسئله‌مندی در سینما بوده و سعی می‌کند اگر هم استقلال در فیلم‌سازی‌اش دارد آن استقلال در راستای پیشرفت زنانگی در جامعه باشد و نشان دهد یک زن چگونه با و برای زندگی می‌جنگد. این مهم را حتی در اثر پیشین او «شهربانو» شاهد هستیم؛ اما «قطع فوری» نه تنها شعاری نمی‌شود و…

ستاره بازی ساخته هاتف علیمردانی یک تقویم فرهنگی جدا شده بین ایران و غرب است. ما توانایی زیست غربی را با آرایش فرهنگی خود نداریم، همانطوری که آنان چنین توانایی را ندارند. جدای از مسئله ایجاد تفکیک میان زن و مرد پس از سفر به غرب، این تفکیک که عملا ناخواسته است، باعث فرافکنی در تربیت فرزند یا محصولی می‌شود که ما از کشورمان با خود برده‌ایم. در فیلم «دشمن» ساخته میلاد عالمی این تفکیک فرهنگی را شاهد هستیم اما مشخصا «ستاره بازی» محصولی کاملا منطبق با فرهنگ ایرانی است و حتی سعی می‌کند و…

گیج‌گاه عادل تبریزی فیلمِ مهجوری است که رسالت سینمایی‌اش را به واسطه‌ی تکیه بر بدنه نوستالژیک سینمای ایران ادا کرده. فیلم فرم، ساختار سینمایی، خوبی دارد و اگرچه می‌توانست محتوای غنی‌تری را شامل شود اما در مقایسه با دیگر آثاری که بی‌خودی سر و صدا به‌پا کرده‌اند واقعا لذت‌بخش است. به عنوان اولین اثر سینمایی بلند فیلم‌ساز، فیلم به مراتب بیشتر از اثری چون «نهنگ عنبر»، سامان مقدم، از سینمای ایران نوستالژی‌سازی می‌کند. استفاده به‌ جا و به اندازه از جمشید هاشم‌پور اگر او را یک ابرقهرمان سینمایی نخوانیم، بسیار حائز اهمیت است. زوجِ سینماییِ حامد بهداد، حسن خشنود و باران کوثری و…

ویلای ساحلی فیلمِ غیر جدی کیانوش عیاری است که با شعارهای نخ‌نما شده توانسته مخاطب را قلقلک دهد و تالی فاسدهایش را بپوشاند. این‌که در فیلمِ عیاری، رضا عطاران، پژمان جمشیدی یا ریما رامین‌فر بازی می‌کنند اصلا مهم نیست اما این خیلی مهم است که این فیلم را کارگردان فیلمی چون «خانه پدری» ساخته که من تمام قد از آن دفاع می‌کنم. داستان فیلم نوعی تجاوز به حریم خصوصی آدم‌ها محسوب می‌شود و قبل از اینکه بخواهیم کاراکترهایش را به شخصیت درون ذهن نزدیک کنیم باید این اعتراف را به جا بیاوریم که یونس همان است که در «دینامیت» اطیابی دیدیم. ما غرق در اندوه می‌شویم وقتی یک فیلم‌ساز مهم فرهنگی کشورمان فیلمی ضد فرهنگ کشور می‌سازد آن هم مادامی که شوخی‌های و…

دست‌انداز فیلمِ کمال تبریزی یک سینمای مینیمال متوسل به خیال و توهم است که اندازه فهم تصویرش ازاندازه قصه‌گویی آن بیشتر شده. سینمایی که تبریزی از کمدی و طنز به جای می‌گذارد به مراتب از سینمایی که ژانر حکم کرده بیشتر مبالغه‌آمیز است. عینک روشن‌فکری هدی زین‌العابدین مشخصا یک شخصیت نویسنده نمی‌سازد اما جزئیات مندرج در فرم، ساختار سینمایی اثر، به اندازه‌ای نزدیک به خلق شخصیت شده که مخاطب، کاراکتر راوی را گاه با شخصیت اشتباه می‌گیرد. از سوی دیگر ما نمی‌توانیم و…

زخم کاری محمدحسین مهدویان عمیقا متاثر از شناخت غلط شکسپیر است. سریالی که این‌روزها پس از پخش قسمت آخرش نشان داد فقط سَر کشتن کاراکترها با یک‌دیگر شوخی ندارد و به راحتی با دیالوگ: این قصه آدمِ خوب نداره، داستانش را پیش می‌برد. اصلا قصه‌ای که آدمِ خوب نداشته باشد، یا داستان را خوب تعریف نمی‌کند یا اصلا داستان تعریف کردن را بلد نیست. حرکت مینیمالیستی دوربین هنگام فیلم‌برداری کاراکترها در خودرو به یکی از بزرگترین ضعف‌های کارگردانی این سریال تبدیل شده است. صرف این‌نکته که و…

پرونده باز است آخرین ساخته کیومرث پوراحمد یک آنتاگونیسم قانونی است. اگرچه ذات فیلم همچنان دغدغه‌مند است اما جزئیات آن که بسیار قضاوت بیننده را به همراه دارد، ناامید کننده از آب در آمده. پور احمد فیلم‌ساز بدی نبود و فیلم بد ساختن را بلد نبود و در آخرین ساخته خود تمام تلاشش را کرد تا بد نباشد. اصطلاحات مصنوعی، بازپرسی دکوری، مخصوصا این مورد که قریبیان می‌خواهد مانند کریمی «جدایی نادر از سیمین»، فرهادی، باشد. از تیتراژ فیلم معلوم است که بیننده با یک اندیشه افسرده و جدامانده طرف است که دور خود سلول کشیده و هر لحظه ممکن است طغیان کند. شاید اگر و…

هتل فیلمی از مسعود اطیابی که ید طولایی در سینمای بدنه ایران دارد، منزجر کننده و خطرناک است. فیلم به خودی خود از یک فیلم‌سازی است که شبیه مارول برای سینمای ایران عمل می‌کند. فیلم‌سازی که هدفش گیشه و سرگرمی مخاطب به هر قیمتی است. فرقی ندارد شما از چه زاویه‌ای به داستان و حکایت این فیلم بنگرید، در هر صورت مجبور به تبسم خواهید شد و این تبسم نه از روی لذت فرهنگی بلکه از روی ناآگاهی و کمبود است. اصلا مهم نیست که مثلا پیمان قاسم خانی در مورد فیلم چه گفته یا روزنامه خراسان چرا از فیلم بد نوشته و…