روزنامه اینترنتی برداشت بلند

عامه‌پسندِ سهیل بیرقی یک شعارِ غیر اجتماعی زنانه است در نقد جامعه‌ای مردسالار که لحظاتی میانه‌روی‌اش را از یاد می‌برد و دچار ازدحامِ عوامانه در برابر یک خواسته زنانه می‌شود. فیلم قدرت زنانه ندارد بلکه مخالفت صریح خود را در چارچوبِ خاله‌زنک بازی با مداخله در زندگی افراد نشان می‌دهد. این نداشتن قدرت زنانه قطعا به ابتدای فیلم باز می‌گردد، چرا که هیچ زنِ قدرتمندی بوتاکس تزریق نمی‌کند. داستان فیلم نیز یک خطر بزرگ فرهنگی را عنوان می‌کند که اتفاقا خود ناخواسته به آن دامن زده، در شهرهای کوچک مانند شهرضا زنان و مردانی رشد می‌کنند که ذاتی از تالی فاسد، همراه عقده‌ها و آرزوها، را همراه خود به دیگر شهرها مانند تهران خواهند آورد. البته این برداشت منِ بیننده قطعیت ندارد اما وقتی ما با جهانِ فیلم‌ساز و…

پرویز خان به کارگردانی علی ثقفی یک درام ورزشی ضعیف و بی‌نقطه است که وقتی شناخت از فوتبال به روایت بیوگرافی و دیگر حاشیه‌های سیاسی تبدیل شود، عنصر سینماتیک در آن کوچک خواهد شد. اینگونه از خودمان خواهیم پرسید چرا باید بن افلک «ایر» را بسازد یا اصلا چگونه‌ سینما می‌تواند تاریخی از ورزش را روایت کند؟ البته که خواستگاهِ دو فیلم عنوان شده متفاوت است اما آنچه از پرویز دهداری در فیلمِ ثقفی می‌بینیم حتما و قطعا ارتباط مستقیمی با سیاست حاکم در زمان روایت برقرار خواهد کرد و اینگونه خواهد شد که وقتی «شکست ناپذیر» کلینت ایستوود ساخته می‌شود باید ایستاده برای بازی بوسیدنیِ فریمن دست زد و…

نگهبان شب فیلمِ رضا میرکریمی را دوست داشتم نه به خاطر تعریف‌هایی که دیگران از فیلم کردند و آن را نماینده ایران در اسکار قرار دادند، که به نظرم اصلا نباید ایران نماینده‌ای داشته باشد، به خاطر زیبایی حاصل از سادگی و لذتی که از این زیبایی به تماشاگر انتقال می‌دهد. در فیلم مورد بحث ما با کاراکترهایی روبه‌روایم که سادگی ذاتی و دوست داشتنی‌ دارند. سرآمد این پرسوناژها رسولِ فیلم است. آدمی که فکر می‌کند مهندسِ کلاه‌بردارِ سطح پایین از طرف خدا آمده و در یک روز هم کار گیر می‌آورد و هم زن. میرکریمی فیلم‌ساز دوست داشتنی است، «امروز»ش را بسیار دوست دارم و با «یک حبه قند»اش می‌توان زیست، اگرچه «دختر» را و…

ایرو فیلم هادی محقق قبل از آنکه دوست داشتنی و تاثیرگذار باشد، مهم و متفکر است. فیلمی که قرار نیست شعار دهد و نمایشی شاعرانه و دراماتیک از خانواده و تنهایی انسان اجرا می‌کند. تاثیر سینمای آنگلوپلوس بر تفکر مشارالیه نمایشی شاعرانه را خلق کرده و بازه زمانی سکوت را آفریده. ترکیب این تفکر با مرگ و اندیشه کیارستمی و الهام از شعرهای پناهی پیرمردی را به ما نشان می‌دهد که در یک لانگ شات به دنبال حیوان خانگی گم‌شده خود است؛ در سکانس بعد می‌بینیم که او برای رفتن و صدا زدن اسم فرزند خود؛ سهراب و…

ورود و خروج ممنوع افتضاح‌ترین اثر سینمایی در کل تاریخ سینمای ایران است که کاملا با فرهنگ ایرانی ضدیت دارد. مگر لرها هم خسته می‌شوند، این دیالوگی از فیلم امید آقایی است و اشتباه نکنید این را بیگانگان برای ایجاد تفرقه میان فرهنگ و نژاد ما نساخته‌اند این را همین سازمان سینمایی خودمان مجوزش را صادر کرده و اکران هم شده. فیلم شدیدا بد است. اینجاست که باید از لحن فراستی‌وار استفاده کرد و اسم نجاست بر آن گذاشت. خوب به داستان فیلم توجه کنید: روحانی‌ای که پندهایش برای زندانیان هیچ کاربردی ندارد و بعد آن روحانی دستور شکستن ساز یادگاری یکی از زندانیان را می‌دهد و بعد آن روحانی خود و…

جنگل پرتقال ساخته آرمان خوانساریان فیلمی شریف از جنس یک نویسنده مهجور است. قصه، ماجرای خیلی از من‌هایی است که با سودای بکت شدن وارد دانشگاه می‌شوند و در آخر مدیر یک مدرسه به او می‌گوید اگر مدرک تحصیلی‌ات را نیاوری عذرت را می‌خواهم. ‌بازخاطره‌ای که در یک گفت‌وگو با استاد منفور خود دارد و پدر را به یاد می‌آورد، ارزشمند و دیدنی است. همچنین کسی که در بازار ماهی‌ فروش‌ها او را می‌شناسد و صدایش می‌زند و باقی ماجرا. مسئله فیلمنامه تفاوت نسل‌ها نیست که فقط در درگیری با خانم طاهری نمایش داده می‌شود و ماجراهای بعدی؛ پیرنگ فیلمنامه دقیقا از جایی شکل می‌گیرد که و…