روزنامه اینترنتی برداشت بلند

افعی تهران ساخته سامان مقدم سریالی است که می‌تواند با هر قسمت رشد مفهومی پیدا کند. اگرچه ما تنها با یک قسمت نمی‌توانیم قضاوت کاملی داشته باشیم اما از آنجایی که شخصیت فیلم، پیمان معادی، روبه‌روی روانشناس اعتراف می‌کند و این مفهوم به مسئله اول همه فیلم‌سازان ایرانی تبدیل شده، که برایم چرایی مهم‌تر از چگونگی است. این چرایی مهم‌تر بیشتر فیلم و فیلم‌نامه را به شکل ژورنالیستی پیش می‌برد و اجازه ایجاد کشمکش‌های دراماتیک را به قصه نمی‌دهد. سینما برای نمایش چگونگی ساخته شده است و…

ضد ساخته امیرعباس ربیعی میخی است که بر تن سوخته از جای سیگار فرو رفته. ساختار فیلم مشخص نیست کجای زمان ایستاده است؛ علاوه‌بر اینکه بسیاری از فیلم‌های سینمای ایران زمان درستی ندارند، فیلمنامه با خوانش آن متفاوت شده. حادثه سیاسی، عشق، وفاداری و احتمالا ایثار، توان توسعه دکوپاژ می‌خواهد. فیلم‌ساز بیش از آنکه نگاهی سینمایی به یک روایت مستندگونه داشته باشد سعی کرده از دل سیاست داستانی عاشقانه بیرون بکشد که در این کار ناتوان بوده. «ضد» در ظاهر خوش ساخت است و…

مقیمان ناکجا ساخته شهاب حسینی اثری اندیشه‌ورزانه در برابر مرگ، خدا و زندگی است که تفکر موجود در خود را مدیون اشمیت خواهد بود. ارزش دراماتیک یک نمایشنامه به اجرای آن در پلاتو است و شناخت نمایشنامه‌نویس از مکان و زمان وجود عُرفی آن را غیرقابل اقتباس در سینما خواهد کرد. اگر مهرجویی «پری» خود را بر اساس «فرانی و زویی» سلینجر ساخت دلیل آن  امکان تطبیق یک اثر داستانی و فیلمنامه است. در جایی دیگر بهرام توکلی «اینجا بدون من» را بر اساس «باغ وحش شیشه‌ای» تنسی ویلیامز می‌سازد و…

شب، داخلی، دیوار درامِ دوست داشتنی وحید جلیلوند است که استیصال در نبوغ و فرافکنی در خودنمایی آن را ضایع کرده. مردی که می‌خواهد خودکشی کند چرا باید با به در کوباندن نگهبان منصرف شود. این اصلا قابل پذیرش نیست که ما موسیقی اولاویر آرنالس را، که اتفاقا این روزها بسیار دست به دست می‌شود، به بهانه‌ی اینکه شخصیت در حال گوش دادن به آن توسط پخش کننده خود است، در فیلم استفاده کنیم. البته قانون کپی رایت برای این فیلم اگر مهم بود آن را به صورت غیرقانونی منتشر نمی‌کرد و من بارها گفته‌ام که و…

روس خیابان فرشته به کارگردانی مهدی خسروی که بیشتر تهیه کنندگی محمدرضا شریفی‌نیا به چشم می‌آید حرف تازه و یا خاصی در سینمای ایران نمی‌زند. فیلم به غایت اندوه انسان از تکنولوژی و مشکلات اقتصادی به وجود آمده توسط آن را در نظر دارد اما همچنان انسان را باعث و بانی مشکلاتی فراتر از تکنولوژی نشان داده. صدای نریشن، شریفی‌نیا، اصلا به فیلم نمی‌آید و بعد از آن حضور دختر این بازیگر، مهراوه، و بوسیدن و تبریک گفتن تولدش در فیلم چیزی را عوض نخواهد کرد. سینمای ایران واقعا همین است؟! سینمای سوپرمارکتی که باید تخم مرغ‌ها را از آن جدا کرد تا به قصه و سرگرمی رسید. اخیرا او و…