«بیچارگان» یورگوس لانتیموس فیلم خوبی است. از بازی اِما استون نمی‌شود تعریف کرد چرا که شخصیت در فیلم تعریف کردنی است؛ آنچه هم این پرسوناژ را جذاب کرده واکنش دیگران و چگونگی رویدادن آن خواهد بود. فیلمبرداری اثر را دوست ندارم. استفاده از لنز واید، چشم بسته، سوژه ضمنی و برداشت آزاد از دکوپاژها چیزی را به بیننده ثابت نمی‌کند. از سوی دیگر دوربین به منطق روایی قصه ضربه زده. کمدی سیاه معنایی در سینما ندارد و سو استفاده انسان از دست‌ساخته خود یا ساده‌لوحی، کمدی به حساب نمی‌آید اما و…

آخرین جلسه فروید فیلمی از متیو براون سخن‌ور در مورد شخص و عاجز از ارائه نظریات او است. به وضوح نشان می‌دهد که یک روانکاو یا روان‌شناس چگونه با مورفین درد خود را تسکین می‌دهد اما توانایی چگونگی دستیابی به نظریات شخص را ندارد. فیلمی که باید یک بیوگرافی باشد گزاره‌هایی تئاتری در خود دارد و حدفاصل رویا در سینما و نمایش را رعایت نکرده و می‌خواهد تابو شکنی کند. فلوریان زلر دو نمایشنامه «پدر» و «پسر» را چگونه در سینما جا داد؟ تصور یک نمایشنامه از دریچه دوربین نه زمان دارد و نه مکان اما برعکس آن، یعنی فیلمنامه بر روی صحنه، امکان تحقق خواهد یافت. این‌چنین می‌شود که وقتی درام و…

دانکی ساخته راجکومار هیرانی از فیلم‌های مورد انتظار من بود. اعتراف می‌کنم نمی‌‎شود از سینمای اثر ایرادی گرفت اما چند نقطه تضاد سلیقه‌ای در ساختار درام آن وارد است. فیلم ظاهرا درباره مهاجرت بوده اما تکلیفش مشخص نیست. برای رفتن به هند آب و تاب‌دارد، در حالی که سفر به انگلستان را یک رویا برای مهاجران عنوان می‌کند. برای رفتن به هند آب و تاب‌دار و هنگام پخش شدن سرود ملی هند در ایستگاه قطار شاهرخ خان به گونه‌ای می‌‎ایستد که گویی روبه‌روی معبود ایستاده اما از فقر هم سوء استفاده می‌کند و…

ضربه شانس فیلمِ متفاوتی از وودی آلن نیست بلکه به اندازه‌ای فیلم‌های عجیب‌ غریب از سینمای جهان دیده‌ایم که فکر می‌کنیم آلن متفاوت است. آلن تنها بازمانده از نسل کلاسیک – جاز سینما است. صحبت از سینمای او گفتمانی است درباره جهانی که ریتم با هر سکانسش گره خورده و هیچ وقت داستان جوری که ما پیش‌بینی می‌کنیم از آب در نمی‌آید. «ضربه شانس» را خیلی‌ها می‌گویند شبیه «امتیاز نهایی» است و البته این گفته را کامل نمی‌دانم بلکه به باور من پروژه آلن یک «چشمان کاملا بسته» کوبریکی است که ضربه نهایی و…

فراری فیلم به قاعده و خوبی از مایکل مان است که در جمیع جهات قواعد سینمایی را رعایت کرده و توانسته یک بیوگرافی را به اتوبیوگرافی نزدیک کند. مان فیلم‌ساز وسواسی سینمای غرب است و این تنشِ روانی را در «مخمصه» به خوبی نشان داده؛ اما مشخصا وقتی از «فراری» صحبت می‌کنیم در حال گفت‌وگو درباره اثری تماما موجز هستیم که کلیات زیست انزو فراری و لورا فراری را نشان خواهد داد. هنگامی که لورا اسلحه به سمت انزو می‌گیرد و به جهت دیگری شلیک می‌کند باید این فکت را دریافت کنیم که فیلم می‌خواهد حرف جدی‌ای بزند، هرچند این رفتار بیشتر یک شیرین‌کاری محسوب می‌شود. ترکیب درایور و کروز اصلا خوب نیست و…