لیلا پرویزی

در دورانی زندگی می‌کنیم که سیاست، رویکرد ما به روابط انسانی و حتی خَلقی را تحت تاثیر خود قرار داده است و در این وانفسا نمی‌شود تفکری را نقادانه یا احیانا تولیدکننده یک جریان قرار داد. با توجه به صحبت با عوامل نمایش در اصفهان باید بگویم که وقتی ما نمایشی نداریم، طبیعتا منتقدی هم نخواهیم داشت. این نمایش نداشتن به این صورت است که مثلا فلان کارگردان می‌گوید: من برای نمایش خود محدوده مخاطب تعریف می‌کنم و شاید اگر برای بلند کردن برخی لوازم صحنه‌ هم نبود از مردان در پشت‌ صحنه کمک نمی‌گرفتم. نگاه جنسیت زده به نمایش حتی اگر احتمالا فیمینیستی هم نباشد و…

گوش‌کن، نمایشی که به ظاهر کارگردان آن لیلا پرویزی است اما در واقعیت جمعی از دانشجویان امتحان خود را پس می‌دهند را نمی‌توان یک تئاتر نامید. نمایشی که تلاش دارد عنصر زن و زنانگی را به ساحت دیگری تلفظ کند و مدام دست ‌به دامان سگ‌کُشی بیضایی و تک گویی‌های نابخشودنی می‌شود. مسئله درست همین‌جا است که قصه اصلا آن‌گونه که بازیگرِ نمایش، پرنیان طباطبایی، نشان می‌دهد نیست. اگر در نمایش «دستمال من زیرکدوم درخت آلبالو گُم شده؟» با قصه مشکل داشتیم در این نمایش با بهم ریختگی اجرا و مدام تعویض شدن و…