پرویز خان به کارگردانی علی ثقفی یک درام ورزشی ضعیف و بی‌نقطه است که وقتی شناخت از فوتبال به روایت بیوگرافی و دیگر حاشیه‌های سیاسی تبدیل شود، عنصر سینماتیک در آن کوچک خواهد شد. اینگونه از خودمان خواهیم پرسید چرا باید بن افلک «ایر» را بسازد یا اصلا چگونه‌ سینما می‌تواند تاریخی از ورزش را روایت کند؟ البته که خواستگاهِ دو فیلم عنوان شده متفاوت است اما آنچه از پرویز دهداری در فیلمِ ثقفی می‌بینیم حتما و قطعا ارتباط مستقیمی با سیاست حاکم در زمان روایت برقرار خواهد کرد و اینگونه خواهد شد که وقتی «شکست ناپذیر» کلینت ایستوود ساخته می‌شود باید ایستاده برای بازی بوسیدنیِ فریمن دست زد و…

نگهبان شب فیلمِ رضا میرکریمی را دوست داشتم نه به خاطر تعریف‌هایی که دیگران از فیلم کردند و آن را نماینده ایران در اسکار قرار دادند، که به نظرم اصلا نباید ایران نماینده‌ای داشته باشد، به خاطر زیبایی حاصل از سادگی و لذتی که از این زیبایی به تماشاگر انتقال می‌دهد. در فیلم مورد بحث ما با کاراکترهایی روبه‌روایم که سادگی ذاتی و دوست داشتنی‌ دارند. سرآمد این پرسوناژها رسولِ فیلم است. آدمی که فکر می‌کند مهندسِ کلاه‌بردارِ سطح پایین از طرف خدا آمده و در یک روز هم کار گیر می‌آورد و هم زن. میرکریمی فیلم‌ساز دوست داشتنی است، «امروز»ش را بسیار دوست دارم و با «یک حبه قند»اش می‌توان زیست، اگرچه «دختر» را و…

ایرو فیلم هادی محقق قبل از آنکه دوست داشتنی و تاثیرگذار باشد، مهم و متفکر است. فیلمی که قرار نیست شعار دهد و نمایشی شاعرانه و دراماتیک از خانواده و تنهایی انسان اجرا می‌کند. تاثیر سینمای آنگلوپلوس بر تفکر مشارالیه نمایشی شاعرانه را خلق کرده و بازه زمانی سکوت را آفریده. ترکیب این تفکر با مرگ و اندیشه کیارستمی و الهام از شعرهای پناهی پیرمردی را به ما نشان می‌دهد که در یک لانگ شات به دنبال حیوان خانگی گم‌شده خود است؛ در سکانس بعد می‌بینیم که او برای رفتن و صدا زدن اسم فرزند خود؛ سهراب و…