حیوان ساخته ساندیپ ردی وانگا فیلم دوست داشتنی است. باید اعتراف کنم که دوسالی بود فیلم به این باحالی ندیده بودم. اگرچه هنوز با سینمای هند و اصرارش بر قهرمان‌بازی و نگاه مردانه داشتن به یک زن مشکل دارم اما نمی‌توان این فیلم را نادیده گرفت. سینمایی که در آن راجکومار هیرانی مسئله دارد و ترانه‌هایش سیاق ملودیک به فیلمنامه می‌بخشد. فیلم ریتم مناسبی در مواجهه با ترانه‌ها و همسو شدن آن با قصه برقرار کرده و همین‌طور وقتی دوربین کلوزآپ شخصیت را می‌گیرد ما حیوانی درون او می‌بینیم که تشنه به انتقام گرفتن است و…

آکوامن و پادشاهی گم شده را دوست نداشتم. فیلمی به کارگردانی جیمز وان که از بدو شکل‌گیری متوجه آن خواهی شد چرا ساخته شده. ترکیب امبر هرد و جیسون موموآ هم اصلا خوب نیست. دیگر سینما گوشش از داستان‌هایی که تو پدر من رو کشتی و حالا زنده‌ام تا انتقام بگیرم پر شده. حقیقتا سینمای مارول و دی‌سی را نمی‌توان عضوی از تراژدی یا کمدی دانست؛ چرا که هدفش صرفا صنعت است و حتی بیننده هم برایش مهم نیست که چه محصولی او را سرگرم کرده. سرگرمی به زور چهره، تکنولوژی، کلیشه و…

انشاالله یک پسر فیلمی به کارگردانی امجد الراشد در ستایش زنانگی نیست بلکه جست‌وجویی است برای زنانگی در میان جوامع مرد سالار. اگرچه دوست ندارم از این واژه به اصطلاح فلسفی فیمینست استفاده کنم اما از آنجایی که تقاطع مردانگی و زنانگی در این واژه‌ تعریف می‌شود و برابری را توجیه می‌کند، فیلم خیلی هم فیمینستی است. در فیلم نادین لبکی «کفرناحوم» خیلی گستره اجتماعات عرب را دیدیم که علاوه‌بر توان قصه گفتن چرایی زیستن را هم به چالش می‌کشید مشخصا در فیلم «انشاالله یک پسر» ما شروع را با یک PAN که ختم می‌شود به لباس زیر آویزان روی بند می‌بینیم. این پلان کافی است تا هم و…

وانکا ساخته پل کینگ فیلم فانتزی بازهای تیم برتونی نیست که جانی دپ در آن الگو شده. فیلم به غایت در اندازه فرم شناخت کاملی از یک شخصیت عجیب و غریب به بیننده می‌دهد اما واقعیت آن است که ما «چارلی و کارخانه شکلات‌سازی» را بیش‌تر دوست خواهیم داشت. فیلم با پیشرفت تکنولوژی در اجرا حرف بیشتری برای گفتن دارد ولی همچنان تیم برتون قصه‌گوتر عمل کرده. تیموتی شالامی نمی‌تواند جای دپ را بگیرد همانطور که ما وقتی او را در «تلماسه» ویلنوو می‌بینیم نمی‌توانیم تصور کنیم این نقش را دپ بازی کند. البته بازیگر جدای از چهره باید توانایی اجرای نقش‌های متفاوت را داشته باشد اما به واقع وقتی ذات سینما و…

شمشیر پنهان ساخته چنگ ار یک فیلم ضد کمونیستی از زبان آن‌هایی است که مارکس را پرستش می‌کنند. وقتی ما از سینما در حوزه اشاعه‌ی یک تفکر صحبت می‌کنیم، در واقع تلمیحی بدون استعاره را بر زبان الکن فیلمنامه استوار کرده‌ایم. در سینمایی «زندگی دیگران» ساخته فلوریان هنکل فون دونرسماک شیوه نگریستن به جغرافیای داستان قصه را بر پایه برشت و فاصله‌گذاری‌اش می‌بینیم؛ اما مشخصا در «شمشیر پنهان» این شیوه با قاب‌ بندی‌ها حداقل و شکل دکوپاژ، نوعی استیصال در جهانشمولی اثر ایجاد می‌کند. کاراکترهایی که عمیقا ترس در وجودشان یافت می‌شود تا حتی ما وقتی در بک گراند دو مامور و…

آیلین به کارگردانی ویلیام اولدروید تصویر سیاهی از روان انسان در اِشِل یک رسانه به نمایش می‌گذارد و در بسیاری از جاها فیلمنامه‌نویس، آتوسا مشفق، میان وهم و تخیل گیر کرده است. برای بیننده اصلا مهم نیست فیلمنامه این اثر که احیانا در ژانر روانشناسی است کسی نوشته که پدرش ایرانی بوده و در آمریکا به دنیا آمده. اما گفتار فیلم از همان ابتدا به دنبال غرایز جنسی می‌گردد و همه تخیلاتی که به توهم تبدیل می‌شود را ناشی از عدم رفع شدگی این مسائل در انسان عنوان می‌کند. من این حرف از فروید را می‌پذیرم که و…