ارادتمند: نازنین، بهاره، تینا یک افتضاح فرهنگی برای سینمای ایران است. اگر واقعا در جامعه سبک زندگی چنین افرادی هم وجود داشته باشد هم نباید آن را هدف قرار داد. اساسا سینما مال به تصویر کشیدن چالش‌های سینمایی است اما فیلم مورد بحث خود یک چالش اجتماعی دارد که مطرح کردن آن در هر شرایطی برای فرهنگ ایرانی نامناسب است. مشروبات الکلی، فرزندی که پدر و مادرش را به اسم کوچک صدا می‌زند، اجتماعاتی که بی‌ریشگی از آن‌ها می‌بارد و… مال سینمای ایران نیست و به نظر می‌رسد کاهانی بعد از «اسب حیوان نجیبی است» مدام در و…

بی‌رویا فیلمِ آرین وزیر دفتری انعکاسی از داده‌های زمانی و مکانی یک فرد نامعلوم است که نه شخصیت دارد و نه انعطاف و تنها به جذابیت داستانی خودش می‌اندیشد. بازی طباطبایی خوب است و شادی کرم ‌رودی قابل دفاع اما چیزی از بازی اَبر قابل دفاع نیست. طی سالیانی که برای سینما می‌نویسم همواره تلاشم بر این بوده تا اثر را قائم به ذات خود اندازه‌گیری کنم و حتی اگر مثالی از دیگر آثار سینمایی می‌آورم اشاره مستقیم نباشد اما هرچه فکر می‌کنم به این بن‌بست می‌خورم که چرا باید فیلم و فیلم‌ساز ایرانی تفاوت خود را با برداشت از فرهنگ و هنر غربی نشان دهد و…

تفریق مانی حقیقی مثل «اژدها وارد می‌شود»ش می‌خواهد متفاوت باشد و این تفاوت از پلان‌های ابتدایی فیلم احساس می‌شود. سوالی که مطرح می‌شود آن است که آیا این یک فیلم متفاوت است؟ در پاسخ نمی‌توان سلبی و جامع گفت که فیلم معمولی است اما نامعمولی بودن وقتی از سمت مولف مطرح شود دیگر نامعمولی نیست و می‌تواند خیلی هم معمولی باشد. ترانه علیدوستی بهترین بازی‌اش را ارائه داده. یادم می‌آید وقتی از توکلی «آسمان زرد کم عمق» را دیدم گفتم این بازیگر اوج قدرت خود را به نمایش گذاشته است اما و…

بی‌مادر فیلمِ مرتضی فاطمی اخلاقی فراسوی روابط مزورانه و انسانی یک دکتر و  کسی که تنها کسب درآمدش از نگاه‌داشتن سگ‌ها است دارد. فیلم نمایشی از یک سادیسم مادرانه اما کنترل شده است که طبیعتا تبلیغی برای دغدغه‌مندی مولف نیست. قبل از آن‌که وارد کشف سوبژکتیو موضوعی و موردی فیلم‌نامه شوم جا دارد از بازی بی‌نظیر پردیس پورعابدینی تمجید و از بازی ضعیف و به‌درد نخور میترا حجار گله کنم. پورعابدینی قبل از آن‌که یک زن مستاصل در داستان باشد مدام در حال بروز مادرانگی و…