کریستوفر نولان به‌دلیل سینمای همواره در اوجش مورد تمجید قرار می‌گیرد و اگرچه تا به این‌جا، به دور از تاثیرپذیری از نظرات دیگران، «اوپنهایمر» بهترین اثر این کارگردان در کارنامه سینمایی‌اش است اما به شخصه سلیقه‌مند باید بگویم که «تلقین» از فراموش‌ نشدنی‌های لیست سینمایی من است. «اوپنهایمر» را با کیفیت پرده‌ای دیدم و هزاربار آرزو کردم ای کاش در سینما بودم. فیلمی که برای مدیوم سینما ساخته شده و قبل از این‌که حرکت‌های دوربین: لوپ‌ها، تِرَک‌ها و…

استروید سیتی یا شهر سیارک فیلمی به ذات هنرمندانه از وس اندرسن کمی نابغه است. سینمایی که در ترکیب رنگ‌های خود از نقاشی، نقاشی‌های کودکانه، قاب‌هایی با قطع کاغذ و رفتار کنش‌گر دوربین نسبت به سوژه بهره می‌برد و پُر واضح است که مقیاس درام و نسبت اثر با کمدی را می‌شناسد. با مدیوم مجله‌وار اندرسن که به زعم من در «گزارش فرانسوی» به اوج خودش می‌رسد مسئله دارم و معتقدم این تمرکز هیچ‌ پدیده‌ای از زیباشناسی را نمی‌تواند عیان کند. مادامی که سینما صرفا و…

قسمت سوم سینمایی نگهبانان کهکشان خسته‌کننده و بی‌آلایش است. جیمز گان سازنده این فیلم چیزی بعنوان نبوغ و نوآوری از جنس مارول ارائه نداده و می‌توان گفت همه‌چیز همان‌طوری است که انتظار می‌رفت. سینمای مارول استانداردهای خاص خود را برای ارائه دارد. همانطوری که سینمای شُسته رفته را دیگر نمی‌توان در هالیوود دید؛ در مارول هم دیگر آن سینمای «مرد عنکبوتی»وار را نمی‌توان یافت. مارول به مرور روبه افول احساسات و نوآوری داستانی می‌رود و…

همسر چایکوفسکی از معدود فیلم‌هایی است که دوست داشتم روزی آن را بسازم؛ نه بیوگرافی و نه با نگاهی تا اندازه‌ای سورئال فانتزی. کیریل سربرنیکوف با ادغام دو فرهنگ روسیه و فرانسه نه‌بیوگرافی یک هنرمند روسی را به تصویر کشیده که کشف و شهود این مهم را در ادامه این یادداشت مطرح می‌کنیم؛ اُبژه‌ای که به عنوان یک بیننده جدی سینما دوست داشتم در فیلمِ چایکوفسکی ببینم، روح شاعرانه بود. موسیقی چایکوفسکی علاوه‌بر اینکه فرصتی برای تعالی روح موسیقیایی در قدرت شنوایی شنونده است باعث ایجاد انتزاع در حالِ او خواهد شد که و…