Press ESC to close

هفت سر اژدها | یتیم خانه اطلاعات

هفت سر اژدها یک سریال لوس و بی‌معنی از ابولقاسم طالبی است که هیچ بویی از ماجرا نبرده. طالبی شناخت چهره به چهره‌ای از وزارت اطلاعات دارد و به همین منظور مثلا قصه‌های او موجودیتی از این وزارت‌خانه را به نمایش می‌کشند. هنوز متعجبم که این سریال را همان کارگردان «قلاده‌های طلا» ساخته باشد!. استفاده از حمید صفت در نقش پسر یک قاضی و استفاده از واشقانی به عنوان یک آقازاده در فیلم بسیار غلط و بی‌جا است. نمایشی که نهایتا تلاش دارد نشان دهد این وزارت همه‌چیز را کنترل می‌کند، منجر به تمسخر آن خواهد شد و…

رضا عطاران | نمایش خوشبختی

رضا عطاران بزرگترین واسطه میان مردم و تلویزیون بود. سریال‌های او «متهم گریخت»، «خانه به دوش»، «بزنگاه» و… که امروزه از رسانه ملی نیز بازپخش می‌شوند حاوی یک چارت مشترک با جنس ضعیف جامعه است که علاوه‌بر نمایش تنش در چنین خانواده‌هایی، تلاشی است برای به رخ کشیدن زیبایی‌های موجود در این تنش. خانواده‌هایی از نظر اقتصادی ضعیف اما در بنیاد و فرهنگ بسیار قوی. نکته بسیار مهم در این نمایش حفظ داستان و فرم داستانی در اوج محتوا است. آثار ذکر شده نه برای کلیپ‌های اینستاگرامی ساخته شده‌اند و…

دون ژوان | دلربای تنها

دون ژوان به کارگردانی صبا نساج‌پور که تا ۶ اسفند ماه ۱۴۰۲ در مجموعه فرهنگی هنری فرشچیان ساعت ۱۹ به روی صحنه می‌رود، یک اثر کلاسیک منطبق با ذائقه‌ی ایرانی و شرافتمندانه است. در بسیاری از نمایش‌هایی که در ایران، مشخصا اصفهان، با اسم برداشت، اقتباس و یا هر عنوان دیگری به روی صحنه می‌روند، این مهم در نظر گرفته نمی‌شود که تا چه میزان مخاطب ایرانی ممکن است با فرهنگ غربیِ اثر، هرمونوتیک برقرار کند و در درجه بعد این فکت نادیده گرفته خواهد شد که اثر اقتباسی چه میزان به درد امروزِ جامعه می‌خورد. واقعیت آن است که باید اعتراف کنم امروزِ جامعه ایران همین است. دخترهایی که فریب ظاهرسازی دیگری جهت ارضای نیاز روانی و نه فقط جسمانی را خواهند خورد و…

هتل بعدی | دست‌های آلوده

هتل بعدی نمایشی از امیرمسعود میرمجربیان، تئاتری فرامتن است که اُبژه‌های مینیمالیستی درون خود دارد. انتخاب و اجرای مارتین مک‌دونا سخت است؛ چرا که کلام و روابط فرهنگی نویسنده تطبیق ناپذیر در مواجهه با فرهنگ ایرانی عمل می‌کند. وفاداری به متون مک‌دونا بخصوص «مرد بالشی» که میزان مواجهه آن چه در اجرای نقش مروین، با بازی تحسین برانگیز مجید بدیع‌زاده، چه در مفهوم زیباست. بدون شک بدیع‌زاده بهترین بازیگر این نمایشنامه است و البته امیر اصفهانی، که من معتقد بودم برای نقش مناسب نیست، مونا ابوشهاب و صادق رضازاده نیز به اجرا جان می‌دهند اما نمایشنامه به‌گونه‌ای است که گویی برای بدیع‌زاده نوشته شده و…

گناه فرشته | وکیل عاشق موکل فارغ

گناه فرشته ساخته حامد عنقا را حالا که ۸ قسمت از آن منتشر شده بهتر می‌توانم قضاوت کنم و با جرات بیشتری می‌گویم اثر بسیار بدی است. اثری که حقوق خوانده اما بویی از حقوق نبرده. گناه فرشته چیست؟ عاشق شدن؟ قتل انتسابی یا هر ماجرای دیگر. شهاب حسینی در این فیلم بیشتر مانکن است تا بازیگر. ما یک سری ژست‌های بازیگری از او می‌یبنیم که هیچ ربطی به بازی و هنر ندارد. نقطه مقابل او لادن مستوفی بد نیست اما در اکت‌های گاه و بی‌گاه نفس بازغی بازیگری دیده می‌شود. فیلم پایه فساد دارد و…

پاسیو | دژاوو الکساندر به غایت مایرا

پاسیو به کارگردانی سید سعید دخیل علیان تا ۲۷ بهمن ساعت ۱۸ در تالار هنر اصفهان به روی صحنه می‌رود، نمایشی واضح برای زمان است و هیچ زمانی بدون داستان نخواهد بود. اریک امانوئل اشمیت فرانسوی جهان هولوگرافیک را خوب می‌شانسد و با همین دید توانسته چنین نمایشنامه‌ای خلق کند اما مسئله اینجاست که تا چه میزان چنین جهانی به فرهنگ ایرانی مرتبط است؟ مسلما پاسخ صفر است چرا که اصلا متوجه آن نخواهیم شد چرا الکساندر با دو نفر در رابطه است؟، و به نوعی این روابط تنها با لهجه اصفهانی و…

استاد نوروز پینه دوز | آبرو داری از تئاتر ملی

استاد نوروز پینه دوز به کارگردانی عباس فخری در مجموعه فرهنگی هنری فرشچیان اصفهان تا ۱۱ بهمن ۱۴۰۲ ساعت ۲۰:۰۰ به روی صحنه می‌رود. ابتدا باید به این نکته مهم اشاره کنم که ما وقتی از نمایش در ایران حرف می‌زنیم به دنبال چنین مولفه‌هایی در تعابیر داستانی می‌گردیم و باید و حتما به این گونه نمایش‌ها بهای بیشتری نسبت به دیگر آثاری که علاوه‌بر اجرای بسیار ضعیف ربطی به فرهنگ ایرانی ندارند، دهیم. جدای از این‌که اسدالله اسدی دراماتورژ این این اثر بوده و ردپای او به شدت در اجرا دیده می‌شود باید این اعتراف را بکنم که و…

شاهنامه یا ارباب حلقه‌ها | اول جی آر آر تالکین

نویسنده بریتانیایی به نام جان رونالد روئل تالکین که خالق دنیای فانتزی هابیت و ارباب حلقه‌هاست تاثیر گذارترین فرد ادبی جهان به لحاظ تغییر در ساختار فانتزی یک متن دراماتیک است. وی با الگوبرداری ذهنی و بازسازی تخیلات محض از سرچشمه روانی تاریخ توانست ادبیات را به گونه‌ای برای جامعه خود روایت کند که علاوه بر تاثیرات هیجانی پیوست اخلاقی را به همراه داشته باشد. تفاوت عمده و چشمگیر میان سایق‌های بکار رفته در متن ادبی تالکین و دنیای آفریده شده توسط نویسنده ضدیت موجود میان شخصیت‌ها و ایده‌آل‌گرایی در پردازش موقعیت است، به گونه‌ای که در تمام جنگ‌های شکل گرفته میان خیر و شر داستان، که عملا در متن دراماتیک چنین برداشت نمی شود و…

بر پهنه دریا | خوکدونی روی آب

بر پهنه دریا به کارگردانی مهزیار رضویان که در مجموعه فرهنگی هنری فرشچیان تا ۳۰ دی‌ماه روی صحنه است یک آنتاگونیسم در برابر ایدئولوژی جمعی است. قبل از اینکه بخواهم درباره نمایش اظهار نظر کنم باید این توضیح را دهم که به شدت این نمایش مرا به یادِ «خوکدونی» پازولینی انداخت و ما باید این مهم را قدر بدانیم که وقتی یک اثر می‌تواند ارجاعی درون متنی و مابه‌ازیی فرای آن داشته باشد یعنی دراماتورژی تحسین برانگیزی داشته. «بر پهنه دریا» اولین نمایشی بود که در تاریخ زندگی‌ام با کارگردانی پیروزفر در تهران دیدم. امروز اگرچه خاطرات غیرارادی من آنچان که انتظار داشتم برآورده نشد اما خوانشی که از متن شده بود را دوست داشتم و…

عمامه صورتی | مارکو پولو چگونه فیلم‌ساز شد؟

عمامه صورتی ساخته حسین شمقدری مسئله حجاب را شخصی و غیر اجتماعی دیده و این مهم جدای از بحث تکنیک در عُرف هم نفوذ می‌کند. وقتی از مستند صحبت می‌کنیم خیلی حرف بزرگی در زمینه تحقیق و حتی ساختار یک رسانه می‌زنیم. «عمامه صورتی» هیجانش را مدیون عنوانش است. چگونه می‌شود در کنار زنان بی‌حجاب بنشینیم و اگر هم قصد امر به معروف نداریم از جنس خودشان معروف شویم. اینگونه نه تنها معنای جامعه اسلامی زیرسوال می‌رود بلکه وقتی راوی داستانمان یک روحانی باشد باید خیلی حواسمان را جمع کنیم که و…

نمایش در اصفهان | نمایش، سیاست و دیگران

در دورانی زندگی می‌کنیم که سیاست، رویکرد ما به روابط انسانی و حتی خَلقی را تحت تاثیر خود قرار داده است و در این وانفسا نمی‌شود تفکری را نقادانه یا احیانا تولیدکننده یک جریان قرار داد. با توجه به صحبت با عوامل نمایش در اصفهان باید بگویم که وقتی ما نمایشی نداریم، طبیعتا منتقدی هم نخواهیم داشت. این نمایش نداشتن به این صورت است که مثلا فلان کارگردان می‌گوید: من برای نمایش خود محدوده مخاطب تعریف می‌کنم و شاید اگر برای بلند کردن برخی لوازم صحنه‌ هم نبود از مردان در پشت‌ صحنه کمک نمی‌گرفتم. نگاه جنسیت زده به نمایش حتی اگر احتمالا فیمینیستی هم نباشد و…